Hoe bouw je een (spirituele) routine op

Photo of an organizer at laying open on a desk.
Photo by Ngo Ngoc Khai Huyen on Unsplash

Je merkt vast wel dat het de laatste tijd rustig is hier en dat ligt niet aan een gebrek aan inspiratie. Inmiddels ben ik voorzichtig aan weer begonnen met werken en dat gaat nog niet vanzelf. Maar zoals mijn therapeut mij verzekerde dat is heel normaal, het is zoeken naar waar de grens ligt en die telkens verleggen.

Dat betekent ook dat ik goed met mijn energie om moet gaan – lees extra rust nemen en beeldscherm werk vermijden – vandaar ook de afwezigheid hier en mijn comments op jullie artikelen. Maar dit is ook meteen een mooie gelegenheid om het eens te hebben over hoe bouw je een routine op.

Om te voorkomen dat ik straks – als ik weer full time werk – mijn meditaties laat verslonzen, wil ik nu al een vaste routine opbouwen die past in mijn agenda. En wellicht heb je een aanvulling of helpt het jou ook met het opbouwen van een routine.

Waarom is een routine zo belangrijk? We hebben allemaal een routine voor onze hygiëne, we staan op poetsen onze tanden en vlak voor we gaan slapen poetsen we ze nog een keer. En omdat we dit al jaren zo doen denken we er niet over na. Dit komt omdat het in onze routine zit. Wanneer iets in je routine zit gaat het vanzelf, wanneer je iets voor een lange tijd op dezelfde momenten van de dag doet, programmeer je als het ware je hersens.

Continue reading

Bloggen anno 2025: een interview met MeZelf

Photo of a Woman, interviewing a Male.

Toen ik je benaderde met de vraag of ik je mocht interviewen, zei je direct Ja. Waarom wilde je dat zo graag? Ik zeg overigens je, vind je het goed dat we elkaar tutoyeren?

Haha. Natuurlijk gaan we elkaar tutoyeren. De laatste tijd spreken te veel mensen mij met U aan, en dat vind ik ongemakkelijk. Ik ben nog maar 51 en amper over de helft van mijn Leven. Waarom ik direct ja zei, is omdat ik het ook fijn vind dat mensen mij iets beter leren kennen.

Heb je het gevoel dat mensen jou via je blog niet echt leren kennen?

Ja dat heb ik zeker. Want er zijn ook onderwerpen waarover ik hier niet schrijf. En ik zal ook nooit al te veel privé dingen over mezelf schrijven, want ik werd daar in het verleden al eens op afgerekend, toen een toenmalige collega mijn manager op een berichtje op mijn blog wees.

Ik moet weer even denken hoe dat precies zat. Wij moesten verplicht een cursus doen met als thema: Gezond leven zorgt ook voor goede prestaties op het werk. En ik had daar – inmiddels verwijderd – een heel betoog over geschreven waarom ik het belachelijk vond dat mijn werkgever mij ging voorschrijven hoe ik gezond moet leven.

Continue reading

Wanneer een Engel op aarde komt: Moeder Teresa

Photo of Mother Teresa

Anjezë Gonxha Bojaxhiu wordt op 26 augustus 1910 geboren in Skopje (Noord-Macedonië). Al op jonge leeftijd voelt ze zich Geroepen en op haar 17de sluit ze zich aan bij de nonnen Orde van Onze Lieve vrouw van Loreta.

Een jaar na haar intreden tot deze orde, wordt ze uitgezonden naar Calcutta India alwaar ze de Missionarissen van de Naastenliefde sticht. Daar nam ze ook de naam Moeder Teresa aan. Ze heeft haar hele leven toegewijd aan de zieken en de armen en was een inspiratie voor de vele vrouwen die haar voorbeeld volgden.

Moeder Teresa was een bijzonder mens en heeft zowel tijdens haar leven als na haar dood veel erkenning gekregen voor het werk dat ze verrichte. Zo heeft ze in 1979 de Nobelprijs voor de Vrede gekregen en na haar overlijden op 5 september 1997 (Calcutta India) kreeg ze een staatsbegrafenis. Het feit dat ze in India een staatsbegrafenis heeft gekregen zegt alles over hoe geliefd ze was, want deze eer wordt normaal alleen verleend aan hoge politieke functionarissen.

Op 19 oktober 2003 wordt ze door het Vaticaan Zalig verklaard en een aantal jaar later wordt ze op 4 september 2016 Heilig verklaard, de hoogste eer die de Katholieke kerk iemand kan toewijzen. Omdat de datum van haar Zalig verklaring al als Moeder Teresa dag werd gevierd, is dit ook na haar Heilig verklaring nog steeds de datum waarop we haar leven eren.

‘Een vriendelijk woord hoeft niet veel tijd te kosten, maar de echo ervan duurt eindeloos.’

Muziek die je raakt: Live is Life van Opus 7

Photo showing the text "Life is amazing"
Photo by Fallon Michael on Unsplash

Tijdens mijn eerste blogperiode, had ik een terugkerend thema waarin ik een liedje uitlichtte waarin een regel zat die mij raakt. Het thema heb ik niet zelf bedacht, radio dj Paul Rabbering had dit als een wekelijks item in zijn programma Rab Radio op 3FM.

Luisteraars van dit programma stuurde een liedje naar Paul met de uitleg waarom die regel hen zo raakte en elke week nam Paul tijdens de uitzending contact op met één van hen. Hij liet hun dan uitleggen waarom dat nummer voor hen zo belangrijk was en draaide het liedje vervolgens op de radio.

Ik vond dit altijd een van de mooiste momenten op de radio, omdat het zo mooi is wanneer mensen emoties met elkaar delen. Nu heb ik nimmer de behoefte gevoeld om zelf een nummer naar Paul op te sturen. Maar regelmatig schreef ik dan hier over een regel die mij raakte.

Als ik tegenwoordig naar muziek luister, dan zijn het hele andere dingen die me raken, dan pak hem beet 10 of 15 jaar geleden. En dat is uiteraard heel logisch, want niemand staat zolang stil. We groeien en we bloeien, verliezen onze bladeren en komen wederom tot bloei. En daarmee veranderd onze kijk op de dingen des levens ook voortdurend.

Reden te meer, om eens met een andere bril naar muziek te kijken – of beter gezegd te luisteren. Of dit thema terugkeert weet ik nog niet, maar we trappen af met Live is Life van Opus 7 uit 1985.

Continue reading

Mag je een ander ongevraagd helpen?

Photo of a sign on a while with the text "You're not lost. You're here" on it
Photo by Eileen Pan on Unsplash

Voor ik met het artikel begin, wil ik eerst het volgende schrijven:

Lieve Monica,

Ik kwam een artikel van je tegen in mijn Reader. Mogelijk dat je een pingback ontvangt naar aanleiding van het bericht wat je nu leest. Maar wees niet bang, lees eerst even dit.

Toen ik je tweede artikel las, brak mijn Hart. En ik wil je laten weten dat ik met je meeleef en vanuit mijn hele Zijn je alle Liefde stuur. Je staat er niet alleen voor, er zijn altijd mensen die om je geven.

Ik hoop dat je de weg omhoog weer terug kunt vinden en dat het leven je dat gaat geven waar je naar verlangd. Weet dat wanneer je dit leest dat je geliefd bent.

Theo

Ik weet eigenlijk niet zo heel goed waar ik moet beginnen, want het zijn eigenlijk twee verschillende dingen waar ik het over wil hebben. Hoewel ze dan ook weer met elkaar te maken hebben, want het ene kan uit het andere voortvloeien.

Enerzijds wil ik het hebben over de vraag wanneer mag je healen, of eigenlijk beter gezegd heb je altijd toestemming van de ander nodig. En het ander onderwerp is de hartverscheurende verhalen die ik soms in mijn WordPress reader tegen kom.

Laat ik met het tweede beginnen. Zo af en toe komt er wel eens een bericht in de “Aanbevolen” feed voorbij, die me triggert. Soms is het de titel en soms ook de korte samenvatting.

Continue reading

Een reis door het Universum

Photo of the universe
Photo by Casey Horner on Unsplash

Mijn Ergo therapeute vind dat ik zo lang mogelijk moet vasthouden aan tweemaal daags een rust periode. Ook – of eigenlijk beter gezegd – juist nu mijn re-integratie-proces is begonnen. Zo’n rust periode houdt in dat ik 20 tot 25 minuten op bed ga liggen, niet slapen maar liggen.

Dit was overigens ook een van haar tips na mijn eerste bezoek aan haar. Ik heb ze altijd gecombineerd met een meditatie, omdat ik dan zowel lichamelijk als geestelijk ontspan. Toen ik weer wat aan het opkrabbelen was, was het tijdens een van deze meditaties dat er iets vreemds ontstond.

Ik begon me opeens ontzettend klein te voelen, alsof ik een ieniemienie mensje was dat daar op dat grote tweepersoonsbed lag. Terwijl het gevoel van kleiner worden toenam, voelde ik me niet meer aanwezig in het lichaam dat daar op dat bed lag.

Ik voelde me wel verbonden met dat lichaam, maar het voelde niet meer als mijn eigen lichaam, alsof we niet één maar toch ook wel weer één waren. Ik werd als het ware meer een soort van toeschouwer die door de ogen van dat lichaam mee mocht kijken. Het gevoel van kleiner worden werd intenser en intenser en het was alsof we zo klein werden dat we uit de slaapkamer leken te verdwijnen.

Continue reading

Wanneer je om hulp vraagt, zal er ook hulp komen

Photo of a young girl, reaching out a hand to help a boy to stand up, after he was fallen.
Photo by Annie Spratt on Unsplash

Toen ik, nadat ik mijn hoofd had gestoten, eenmaal weer instaat was om mezelf Reiki te geven en te mediteren, kwam ik spontaan in verbinding met het Universum. Diep van binnen had ik al het gevoel dat ik mezelf niet volledig kon Helen. En tijdens één van mijn eerste gesprekken met het Universum, vroeg ik of ik de juiste mensen mocht ontmoeten die mij richtingaanwijzers konden geven voor mijn herstel.

En boy oh boy, die vraag werd beantwoord. Wie een beetje weet hoe de Zorg in Nederland is, weet dat er lange wachtlijsten zijn. Maar op de een of andere manier was het alsof het Universum me hielp om overal tussendoor te glippen.

Mijn eerste station was Neurologie. Nu had mijn huisarts me al onderworpen aan een uitgebreid onderzoek en daaruit bleek dat ik geen cognitieve beperkingen had. Maar als het mij gerust zou stellen, dan mocht ik naar Neurologie – en ja dat wilde ik wel.

Op dat moment was er een wachtlijst van 6 weken bij Neurologie – in elk geval voor de minder ernstige gevallen. Maar in plaats van 6 weken te moeten wachten op de eerste intake, viel er een afspraak bij hen weg en binnen 6 weken heb ik 2 consults gehad en er is een scan van mijn hoofd gemaakt.

De eerste intake werd gedaan door een Neurologe in opleiding. En de lieverd heeft echt gedaan wat ze kon. Ze nam alle tijd en deed tal van onderzoeken, maar ze kon ook geen cognitieve beperkingen ontdekken. Ze deed het juiste en riep de Neurologe zelf erbij.

Continue reading